Vermits de Masters en Tempo’s samen een tocht van 120km gingen doen heb ik toch maar gekozen voor de combinatie Toeristen en Tempo’s. Een goede 90km zag ik wel zitten na de eerder rustige ritten in Portugal.
Eerste incidentje gebeurde na 20 km. Mijn GSM ging af en bij het al rijdend uitvissen ervan uit mijn achterzak, hoorde ik mijn huissleutels tegen de straat kletsen. Stopje n°1, effe zoeken en we konden verder.
10 kilometer verderop voel ik een leegloper van achter. Stop n°2 en met de deskundige hulp van mijn compagnons wordt het gat gevonden, alles gecontroleerd en zijn we weer weg voor opnieuw een tiental km. Stop n°3: weer lek en nog wel op dezelfde plaats. Alles dubbel nagekeken en niks gevonden noch in de band noch in de velg en dus maar een andere binnenband gestoken en alles opgeblazen met een CO2 patroon.
Na weer tien kilometer rijden op een half opgepompte band, waarbij ik meer naar mijn achterband kijk dan voor mij (niet gezond!) is er de plas- en eet stop (n°4) en wat ik al vreesde: mijn band staat weer zo plat als een vijg. Ditmaal is het de top van het ventiel van de nieuwe binnenband, want die vliegt er na het moeizaam oppompen met de hand gewoon uit (een goeie raad: ventielen effe aandraaien met een sleuteltje of met een tang!). Ventiel met de hand vastgezet en met een nieuw patroon terug opgepompt en daar gaan we weer. Mijn moed zit ondertussen ergens in mijn schoenen en mijn vertrouwen om zo thuis te geraken zit onder nul.
Terecht zo blijkt want na weer een 6 km sta ik opnieuw aan de kant (n°5). Weer een wissel van de binnenband, met de hand op 4 bar opgepompt en dat lijkt te houden. Na nog eens een 40km zonder problemen begin ik erin te geloven. Mijn band houdt het en ik geraak terug aan de Snooker zonder problemen. Mijn compagnons hebben wel al bij al een uur verloren en de rit werd wat ingekort. In de Snooker een tournée générale gegeven aan alle mensen om hen te bedanken voor hun geduld en hulp bij het wisselen van de banden. PW
